اشعار

نیـمه شب شـعـله به مهـمانی در می‌آید            اشـک آتـش به سـر هـیـزم تـر مـی‌آیـد

کـوچـه را دود گـرفت و وسط آتـش ها            پشت در حضرت زهرا به نظر می‌آید

هزار مرتبه شکـر خدا که شیـعه شدیم            به سیـنـه مُـهـر ولای علی نشانه زدیم

غـلام خـانـۀ اولاد مـصـطـفی هـسـتـیم            و دل به ریشۀ خـاکی چـادری بسـتـیم،

قلبم از کـینۀ دشمن چقدر ریخت به هم            تا که زد بر جگرم زهر شرر ریخت به هم

یاد بزمی‌ که بپا کرد در آن شب منصور            از سر شب جگرم تا به سحر ریخت به هم

قسم به غربت خاکی که فوق تفسیر است            هـوای شـعـر برای بـقـیع دلگـیـر است

نفـس کـشـیدن بین غـبارها سخت است            سرودن از حرم بی مزارها سخت است

کوچه‌ها نیمۀ شب سوخـتـنت را دیدند            ریسمان هـا به سراپـای تنت پـیچـیـدند
در و دیـوار به آشـفـتگی‌ات لـرزیـدند            یـادگـاران سـقـیـفـه به غمت خـندیـدند

نور را در کوچۀ ظلمت کشیدن مشکل است            پا برهنه در پی مرکب دویدن مشکل است

آسمان گر بر زمین افتد، قیامت میشود            آسمانی را به روی خاک دیدن مشکل است

میان هیزمِ نمرودها «خورشیدْ سوزان» بود            خلیل‌الله، بین شعله؛ آتش در گلستان بود

زمین از گریۀ نوح‌الائمه غرقِ دریا شد            هوای کشتیِ سُکّانِ دین درگیرِ طوفان بود

هر کس دلش ز مهر و ولای تو عاری است            هرلحظه‌اش بدون تو بی بند و باری است

مـا جـار می‌زنـیـم که آقـایـمـان تـویـی            شیخ الائـمّه! نوکـریت افـتخـاری است

ای پـیـر خرد طـفـل دبـسـتان کـمالت            ارباب بصیرت هـمه مبـهوت جلالت

دیـدار الـهـی بـه تــمـاشـای جــمـالـت            خـلـق دو جهـان تشـنۀ دریـای زلالت

از غـربـتم کـسی بخـدا با خـبـر نشد            کس با خبر ز سوز دلم جز جگر نشد

آتش گرفت خـانه‌ام امّا نه هـمچو دل            خانه در آن زمان؛ چو دلم پُر شرر نشد

به نام آنکه پُر کرده جهان از قالَ صادق‌ها            به نام آنکه می‌رویاند از جانها شقایق‌ها
به نام آنکه از دلهایِ سنگی ساخت عاشق‌ها            که می‌گردند از نورش مخالف‌ها موافق‌ها

اگر چه بر همه عـالم گـره گشا بودم            میـان مـوج مصیـبـات مـبـتـلا بـودم

همیشه غفلت اصحاب دردِسر ساز است            به وقت فـتنه چه بی یار و آشنا بودم

دست ظالم، ظلم را در شهر تا از سر بگیرد            شعله‌ها می‌رفت بالا خانه را در بر بگیرد

طاقت این پیرمرد عشق را حاکم ندارد            بُغض را آورد تا از عاشقان سرور بگیرد

من ولی‌الله اعـظـم مـقـتـدای راسـتـیـنـم            چشمۀ عین الحیاتم صاحب علم الیـقـینم
رهـنمای اهل ایـمان مقـتـدای اهـل دینم            آفتاب عـلم و دانش در سما و در زمینم

تـا که از آه سـخـن روی لـبـان می‌آیـد            باز هـم حـرف مـدیـنـه به مـیان می‌آید
تا که حرف از گل یاسی به زبان می‌آید            مهـربـان بـانـوی جـنّت نگـران می‌آید

همان دستی که آتش زد گل و گلزار حیدر را            دوباره شعله‌اش سوزاند، باغ یاس دیگر را

اگرچه روبروی چشم‌هاشان پیرمردی بود            ولی آغاز می‌کردند، جنگـی نابـرابـر را

مـدیـون مـرحـمـت شـیـخ الائـمّه‌ایم            ما شیـعـه‌ایم و امّـت شـیخ الائمّه‌ایم
سـرشـار از محـبّت شـیخ الائـمّه‌ایم            ریـزه‌خـور کـرامت شیـخ الائـمّه‌ایم

هزار مرتبه شکر خـدا که شیـعه شدیم            به سینه مُـهـر ولای عـلی نـشانه زدیم

غـلام خـانـۀ اولاد مـصـطـفی هـسـتیم            و دل به ریـشۀ خـاکی چادری بسـتـیم

دردمـندان غـمت زندگی از سر گیرند            گرکه با مژه غبار از حرمت برگیرند
گرچه بی‌صحن و رواق است حریمت اما            پادشاهان جهان روزی از این در گیرند

گرچه جز ظلم بر تو دیده نشد            گـل یـاست به تـیـغ چـیـده نشد

بـیـن شـعـلـه دویــد نـامـوسـت            گـیـسوی دخـتـرت کـشیده نشد